دنیله روگانی ، وارث ردای بزرگان

در طول دو فصلی که ماسیمیلیانو آلگری در یوونتوس بوده است، همیشه بازیکنان جوانانی بوده اند که ما هواداران به خاطر اینکه فکر می کردیم به اندازه ی کافی به آنها بازی نمی رسد دائم حرص می خوردیم. فصل قبل، ما گیج بودیم که چرا آلوارو موراتا اینقدر کم بازی می کرد، این فصل مدافع جوان و با استعدادمان دنیله روگانی کسی بود که به ندرت تا قبل از انیکه ورق های تقویم از 2015 به 2016 برسد بازی کرده بود.

بین وضعیت این دو بازیکن شباهت هایی وجود دارد، فرناندو یورنته مهاجم تثبیت شده و زوج کارلوس توز بود، مثلث بارزالی، بونوچی و کیه لینی تثبیت شده هستند که الگری تا جایی که بتواند از آنها استفاده می کند، اما مکس هر دوی آنها را به آرامی وارد ترکیب ثابت کرد، به این شکل که هم موراتا و هم روگانی هر چه به آخر فصل اولشان در تورین نزدیک تر می شدند، زمان بیشتری را در در زمین می گذراندند. اما همان طور که دیدیم BBC به خصوص بارزالی و کیه لینی به خاطر مصدومیت برای مدت طولانی حضور مداوم نداشتند، این جا همان جایی بود که روگانی توانست به خاطر «نیاز تیم» قدم بعدی را بردارد، مصدومیت پایان بخش فصل برای کاسرس هم مزید بر علت شد.

و این مرد جوان که واضح بود بار امید و آرزوی خیلی ها را روی شانه هایش حس می کند، نشان داد که می تواند با چیزی که چند تا از بهترین مدافعان ایتالیا و اروپا ارائه می کنند، هم سطح باشد. اگر به عقب نگاه کنیم، حالا باید دیگر خفه شویم، مکس یک بار دیگر همه چیز را درست راست و ریست کرد.

در طول 6 هفته ی گذشته، شما نمی توانید بازیکنان زیادی را با لباس یوونتوس پیدا کنید که بهتر از روگانی بازی کرده باشند، بر کسی پوشیده نیست که این مدافع ایتالیایی به خوبی از فرصت رویایی به دست آمده برای بازی کردن حداکثر استفاده کرده است. این حرف را در مورد موراتای این روزها هم می توانیم بزنیم. اما همان طور که فصل قبل دیدیم، حالا هم داریم یک بازیکن جوان و با استعداد را مشاهده می کنیم که همزمان با اینکه نقشش در تیم پررنگ تر می شود اعتماد به نفس و عملکرد کلی اش هم بهبود می یابد و  اهمیت حضورش در تیم هر روز بیشتر می شود.

ماسیمیلیانو آلگری در کنفرانس خبری قبل از بازی گفته بود مصافشان با امپولی آغاز یک لیگ کوچک 8 هفته ای برای آنها خواهد بود. در واقع، آنها در حالی در روز شنبه به مصاف تیم مارکو جامپائولو می رفتند که تنها 3 امتیاز با تیم سخت کوش ناپولی فاصله داشتند و پیروزیشان برای تیم توسکانی حیاتی بود. تک گل ماریو مانژوکیچ در بازی ای که امپولی به شکل فوق العاده ای بازی کرد، تفاوت ایجاد کرد، اما به جرئت می تواند که بازیکن سابق امپولی افتخار این را داشت که که بهترین بازیکن میدان بازی و همچنین بهترین بازیش در لباس یوونتوس باشد.

_{همه بعد از نمایش ضعیف دنیله برابر اینتر نگران بودند ، اما او در ۴ بازی بعد نشان داد که فاجعه ی سن سیرو یک اتفاق بوده است}

حضور این همه مدافع سطح بالا هم زمان هم به پیشرفتش کمک کرد و هم به آن آسیب زد. او روز شنبه تازه 5ـمین بازی لیگش را انجام داد. موفقیت 4 سال اخیر بانوی پیر بودن شک بر پایه ی مثلث ایتالیایی آندره آ‌ بارزالی، لئوناردو بونوچی و جورجو کیه لینی ساخته شد، در حالی که یوونتوس مدافعان بین الملی دیگری چون مارتین کاسرس و استفان لیختشتاینر را در اختیار گرفت.

حضور این پنج نفر باعث شد که زمان بازی برای روگانی به سختی کم شود، این بازی برابر امپولی تازه 14ـمین بازی او در تمام رقابت ها بود، که نیمی از آنها به صورت تعویضی بوده است. با این حال این سومین بازی فیکس او در 4 بازی اخیر یوونتوس در سری آ‌ بود و این تداوم خودش رادر آماری که از خودش به جا گذاشت نشان می دهد. توانایی چشم گیر او در هنگام داشتن مالکیت توپ هم خودش را نشان می دهد، درصد بالای پاس صحیح و هم چنین دو دریبل موفقیت آمیزش که یکی از آنها پایه گذار تک گل بازی شد، روگانی در آن صحنه به زیبایی ماکارونه را محو کرد.

آمار روگانی برابر امپولی:

2 تکل، 2 قطع توپ، 3 بار دور کردن توپ از منطقه ی خطر، 11 بار بازپس گیری توپ های مرده (بالاترین میزان در بین بازیکنان دو تیم) ‌، 35 پاس صحیح از مجموع 39 پاسش 90٪ دقت.

الگری بعد از به صدا در آمدن سوت پایان به اسپورت مدیاست گفت:

او خوب کار کرد، مثل بقیه، اما بازیکنان جوان باید زمان داشته باشند تا بدون احساس فشار تجربه کسب کنند.

خود روگانی هم واضحا از نمایشش خوشحال بود، او در گفت و گو با یوونتوس دات کام گفت:

نمایش هایی مثل این مطمئنا باعث تقویت اعتماد به نفس می شود، احساس می کنم هر بار بیشتر از دفعه ی قبل خونسرد هستم و این را مدیون کادر فنی و همچنین هم تیمی هایم در خط دفاع هستم که تا حد زیادی به من کمک کرده اند. من هنوز باید چیزهای زیادی هم در تمرینات و هم در مسابقات یاد بگیرم. من به دنبال این هستم که هر چیزی را که می توانم از تک تک لحظات به دست بیاورم تا اطمینان حاصل کنم که هر روزی که می گذرد پیشرفت می کنم. فشار و انتظارات اینجا با جاهای دیگر متفاوت است، اما من به تدریج دارم به این فلسفه ی فکر کردن عادت می کنم و امیدوارم به ادامه مسیر در راه درست ادامه دهم.

با توجه به نام هایی که روبروی او هستند و همچنین وضعیت او در باشگاه، این صبر و بلوغ از او انتظار می رفت. او در اصل سال 2012 از امپولی خریداری شد، او یک سال بعد به آبی پوشان باز قرض داده شد و قبل از بازگشت به یوونتوس در تابستان جاری و امضای یک قرارداد 6 ساله تا 2021، دو سال در توسکانی زندگی کرده بود.

جورجو کیه لینی اخیرا در مصاحبه با مدیاست اخیرا گفته بود:

دنیله به عنوان یک بازیکن 21 ساله به اینجا آمده،، تا به همین جا هم کار بزرگی کرده است و روی مسیری صحیح برای کسی است که می تواند بین 10 تا 15 سال در یوونتوس بازی کند. وقتی به اینجا می آیید نمی توانید انتظار داشته باشید که در هر بازی در اولین فصل حضورتان به میدان بروید، برای من هم اینچنین بود. او به شکل مدوام در حال پیشرفت است و فقط نیاز است که ادامه دهد.

^{درخشش فصل گذشته ی دنی ، همه را به یاد این بزرگ مرد انداخت. یوونتوسی ها فریاد می زندند : گائتانو شیره آ دوباره زنده شده!} 

این دقیقا همان کاری است که او دارد انجام می دهد تا بتواند به درستی وارث بر حق مدافع و کاپیتان افسانه ای یوونتوس گائتانو شیره آ‌ باشد، شیره آ مدافعی بود که تکنیک خوبی داشت و به خاطر سرعت و بازیخوانی اش مورد ستایش بود و هرگز در دوران حرفه ای اش کارت قرمز نگرفت، سبک بازی این مدافع بلوند و جوان شباهت زیادی به او دارد، او به ندرت خطا می کند، با وقار و با فراست است، در 41 بازی در سری آ‌ تا به حال کارت زردی نگرفته است. شیره آ‌ به کلاس کار و بازی جوانمردانه اش معروف بود، درست مثل دنیله.

ماسیمو مائورو ، وینگر سابق یوونتوس در گفت و گویی گفت:

این محشر است وقتی می بینیم او اینقدر خوب دفاع می کند، بدون اشتباه، بدون خشونت، بدون اینکه اخطار بگیرد.عملکرد او خیلی مثبت بود.

چنین بازی هایی می تواند خبری بزرگ برای یوونتوس باش، آنها به بازیکنان جوانشان اجازه ی پیشرفت می دهند و پاداش یافتن استعدادهای این چنینی را برای سالهای طولانی که در پیش است دریافت خواهند کرد.

اگر با مدافعان حال حاضرمان بخواهیم مقایسه کنیم, روگانی احتمالا هرگز به اندازه ی کیه لینی ای که این همه سال بارها از او دیدیم، تکل نخواهد زد، خیلی ساده است، چون او اصلا مدل بازیش اینگونه نیست.، او بیشتر از اینکه کیه لینی باشد «بارزالی» است. مدافعی که به جاگیری ها و غریزه اش بیشتز از برتری قدرت بدنی بر حریف برای پس گرفتن توپ وابسته است. این حقیقت با توجه به نتیجه ای که در بازی می بینیم کاملا قابل قبول است. با توجه به همه ی کارهایی که کرده است، چرا بخواهیم عوضش کنیم؟ درست است؟

اینکه ببینیم که روگانی پیشرفت می کند و پتانسیل بی نهایتش را در طول چند سال آینده به مرحله ی واقعیت می رساند، بسیار لذت بخش خواهد بود. سقف پیشرفت او به شکلی باورنکردنی بلند است و تازه این اول راه است. مثل قضیه ی موراتا. حالا می توانیم بازیکنی را ببنیم که همه از او به عنوان آینده ی فوتبال ایتالیا یاد می کردند و دارد نشان می دهد که شایستگی تمام این دقایقی که توانسته با لباس یووه در میدان حاضر شود را داشته است.

دنیله خوب است و تازه 21 سالش است و هر روز هم بهتر خواهد شد، همین (پس حق با مکس بود، مرسی مکس!) ‌

_{از بلیچر ریپورت و blackandwhiteallover با تصرف و تلخیص}

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: